یک عاشـــقانه ی آرام ...

مگذار که عشق ، به عادتِ دوست داشتن تبدیل شود ...

مگذار که حتی آب دادنِ گلهای باغچه ، به عادتِ آب دادنِ گلهای باغچه بدل شود !

عشق ، عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتنِ دیگری نیست 

پیوسته نو کردنِ خواستنی ست که خود پیوسته ، خواهانِ نو شدن است و دیگرگون شدن ...

تازگی ، ذاتِ عشق است و طراوت ، بافتِ عشق ... 

چگونه می شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت

و عشق همچنان عشق بماند ؟

عشق، تن به فراموشی نمی سپارد 

مگر یک بار برای همیشه ...

جامِ بلور ، تنها یک بار می شکند .

میتوان شکسته اش را ، تکه هایش را ، نگه داشت .

اما شکسته های جام ،آن تکه های تیزِ برَنده ، دیگر جام نیست .

احتیاط باید کرد . 

همه چیز کهنه میشود

و اگر کمی کوتاهی کنیم ، عشق نیز .

بهانه ها ، جای حسِ عاشقانه را خوب می گیرند ...

از کتاب یک "عاشقانه آرام"  / نادر ابراهیمی